Tablature Metallica - The Art Of Kirk Hammett
Metallica - The Art Of Kirk Hammett
Title: The art of Kirk Hammett
Subtitle:
Artist: Kirk Hammett
Album:
Author: Metallica
Copyright:
Tabled by: Grucha
Instructions:
Notices: Już na pierwszej płycie - "Kill'em All" - Hammett daje
niezłego kopa w postaci totalnie odjechanych
solówek.
Na tej płycie powstały też prawie wszystkie zagrywki,
kruczki i sztuczki.
Już w "Hit The Lights", w najdłuższej partii solowej
Metallicy, Kirk serwuje całą gamę zagrywek,
począwszy od tej:
(patrz Lick 1)
zawartej w pierwszej solówce z tego utworu.
Dalej, po drugiej zwrotce, mamy kolejny ziezły pattern:
(patrz Lick 2).
Ta zagrywka to już cała historia - w każdej partii
solowej z "Kill'em All" oraz kilu innych utworach w
kolejnych płyt słychać dzwięki ułożone w ten
schemat.
Nie świadczy to o braku pomysłów - przecież solówki
Hammetta nie brzmią identycznie. Z inną aranżacją,
podkładami itp. brzmi to zupełnie inaczej.
Tę zagrywkę można zagrać nieco inaczej, a w
klasycznej postaci wygląda tak:
(patrz Lick 3).
Ten motyw można bez przeszkód zagrać w nieco innej
formie (co jako urozmaicenie słychać na KEA). Takim
urozmaiceniem może być zagranie dziwęku na X progu
srtuny H zamiast IX na G.
Genialnie wprost zagrał w "The Four Horsemen"
(pierwsze solo - moim zdanie jedno z najlepszych).
Piosenka zwalnia do połowy, Kirk na genialnie
zagranym podkładzie przez Jamesa ciągnie niby
wolne,
ale w rzeczywistości gęsto zagrane solo, nie mówiąc
już
o drugiej części, gdzie dołożona jest druga gitara.
Ostatnie solo z tego kawałka to też niezły popis-
szczególnie ostatnie cztery takty.
W "Motorbreath" za pierwszym razem Krk rozpędza się
przez dodanie Wah-Wah w pierwszym takcie. Potem
znowu często używany pattern - pull-off z dodanym
dziwękiem na nizszej strunie. Ten układ przechodzi
później w nieco inną kombinację:
(patrz Lick 4).
Jest to dosyć trudne do zagrania, ale po dłuższym
ćwiczeniu na pewno wyjdzie, bo jak ktoś kiedyś
powiedział wszystko jest dla ludzi. Trzeba podciągnąc
o jeden ton i bardzo szybko zmienic strunę.
Ciekawym elementem są też dwa środkowe takty z
"No
Remorse":
(patrz Lick 5).
W "Seek&Destroy" jest kolejny kruczek:
(patrz Lick 6).
Jest to jedna z najlepszych solówek w jego wykonaniu.
Ale najciekawszym utworem jest "Phantom Lord",
gdzie
oprócz wyżej przedstawionych zagrywek, jest też
tapping. To bardzo prosty układ zagrany triolami:
(patrz Lick 7).
Druga płyta to już bardziej dojrzała muzyka, bo nie da
sie ukryć że slówki z KEA są bardzo proste w budowie,
tylko zagrane w oszałamiającym tempie sprawiają
niesamowite wrażenie. Ale tak sie wtedy grało:
wielokrotnie powtarzane motywy stanowiły całość
sloa.
Partie gitarowe są bardziej rozbudowane niż te z
poprzedniej płyty - jest wiele wstawek granych na
dwóch gitarach.
W "Creeping Death" (moim zdaniem najlepsze solo
Hammetta) solówka rozpoczyna się niezłym zjazdem
na
strunie E1 (jeszcze lepszy jest w S&D), który Kirk
często
wykorzystuje w swoich popisach:
(patrz Lick 8).
Poza tym jest tu tez rewelacyjny, zagrany triolami
ósemkowymi, motyw:
(patrz Lick 9).
Godny uwagi jest też fragment następny, poprzedzony
taktem łączącym te dwa motywy zagrany sweepem
(też
ósemkowe triole):
(patrz Lick 10).
Należy tu płynnie przesunąć rękę od struny G do E1
grająć równo dzwięki na poszczególnych strunach.
Ciekawy, ale trochę trudniejszy motyw grany techniką
sweep występuje w "The Call Of Ktulu":
(patrz Lick 11).
Dalej "Fade To Black". Chodzi o niemal końcowy
fragment ostatniej solówki (tuż przed ostrym
podciąganiem na 22 progu). Jest to osiem taktów
zawierające dwie bardzo ciekawe, melodyjne zagrywki:
(patrz Lick 12).
Kolejna płyta - "Master Of Puppets" - to nowa porcja
ciekawych zagrań. Tutaj mamy do czynienia z metalem
na najwyższym światowym poziomie. To już nie te
solówki, które można usłyszeć na KEA czy RTL -
finezyjne, gęsto zagrane motywy, często stosowana
wajcha (tremolo bar). Już na początku w "Battery"
pomoędzy I i II zwrotką jest świetny szybki łącznik:
(patrz Lick 13).
Nie sposób ominąć tutaj ustworu tytułowego (hymnu
wszystkich Metallifanów). Początek drugiego sola nie
powtarza się często, ale jest też wyśmienitym kąskiem
do opanowania (a zagrany dobrze robi niesamowite
wrażenie muzyczne i wizualne):
(patzr Lick 14).
W "Disposable Heroes" solówa kończy się
efektownym
podejściem staccato do XXII progu (grane troilami):
(patrz Lick 15).
Po raz trzeci mamy do czynienia ze sweepingiem w
"Lepper Messiah" (rzadko grany live, ale mimo
wszystko zajebisty):
(patrz Lick 16).
Trudny (częsta zmiana pozycji), ale efektowny pattern.
Dalej "Damage Inc.", a konkretnie XVI i XVII takt
solówki, gdzie występuje ciekawy podjazd w górę gryfu
na strunie H. W nieco innej formie można zauważyć
taką kombinację w "Whiplash" i "Battery":
(patrz Lick 17).
Trudność może polegać na wypuszczaniu struny
do zerowego progu - im wyżej tym większe
prowdopodobieństo, że odezwie się niechciana struna.
"...And Justice For All" - to jazda bez trzymanki -
największy popis techniczny (grupa poszła na maxa),
piosenki--giganty trwające po 7, 8 minut. Na tej płycie
każdy pokazał to co potrafi najlepiej (Larz
rozbudowane łomoty na bębnach, Jaymz znakomite
podkłady, Krk mistrzowsko zagrane solówki, a Jasun...
no cóż... basu prawie wogóle nie słychać).
Ciekawie rozpoczyna się solo do pierwszego utworu.
Piąty takt to świetne podejście po wielu dziwękach, ale
chyba proste do zagrania, bo nie trzeba często
zmieniać struny, co chwila jako odpoczynek pojawia
się
sekwencja HP:
(patrz Lick 18).
Na następnej płycie - "Metallica" - słychać już bardziej
ukierunkowany zespół (minimum formy - maksimum
treści). Również Krk odstawił kawał niezłej roboty, ale
już nie tak efekciarskiej jak poprzednio. Nie mniej
można znaleść kilka ciekawych, charakterystycznych
motywów.
W kawałku "The God That Failed" na koniec
słyszymy
to, co przewijało się praktycznie przez wszystnie płyty
Metallicy. Jest to chyba najsłynniejsza zagrywka Kirka i
dlatego zostawiłem ją na koniec. Pięć ostatnich
taktów
solówki przedstaia się tak:
(patrz Lick 19).
Powyższy materiał pochodzi ze strony
www.metallica.zone.pl (lub nowy adres www.overkill.pl)
Tempo: 160 BPM
Tracks: 1
Instruments:
Bars: 72
Tabs: Metallica - The Art Of Kirk Hammett.gp3
Subtitle:
Artist: Kirk Hammett
Album:
Author: Metallica
Copyright:
Tabled by: Grucha
Instructions:
Notices: Już na pierwszej płycie - "Kill'em All" - Hammett daje
niezłego kopa w postaci totalnie odjechanych
solówek.
Na tej płycie powstały też prawie wszystkie zagrywki,
kruczki i sztuczki.
Już w "Hit The Lights", w najdłuższej partii solowej
Metallicy, Kirk serwuje całą gamę zagrywek,
począwszy od tej:
(patrz Lick 1)
zawartej w pierwszej solówce z tego utworu.
Dalej, po drugiej zwrotce, mamy kolejny ziezły pattern:
(patrz Lick 2).
Ta zagrywka to już cała historia - w każdej partii
solowej z "Kill'em All" oraz kilu innych utworach w
kolejnych płyt słychać dzwięki ułożone w ten
schemat.
Nie świadczy to o braku pomysłów - przecież solówki
Hammetta nie brzmią identycznie. Z inną aranżacją,
podkładami itp. brzmi to zupełnie inaczej.
Tę zagrywkę można zagrać nieco inaczej, a w
klasycznej postaci wygląda tak:
(patrz Lick 3).
Ten motyw można bez przeszkód zagrać w nieco innej
formie (co jako urozmaicenie słychać na KEA). Takim
urozmaiceniem może być zagranie dziwęku na X progu
srtuny H zamiast IX na G.
Genialnie wprost zagrał w "The Four Horsemen"
(pierwsze solo - moim zdanie jedno z najlepszych).
Piosenka zwalnia do połowy, Kirk na genialnie
zagranym podkładzie przez Jamesa ciągnie niby
wolne,
ale w rzeczywistości gęsto zagrane solo, nie mówiąc
już
o drugiej części, gdzie dołożona jest druga gitara.
Ostatnie solo z tego kawałka to też niezły popis-
szczególnie ostatnie cztery takty.
W "Motorbreath" za pierwszym razem Krk rozpędza się
przez dodanie Wah-Wah w pierwszym takcie. Potem
znowu często używany pattern - pull-off z dodanym
dziwękiem na nizszej strunie. Ten układ przechodzi
później w nieco inną kombinację:
(patrz Lick 4).
Jest to dosyć trudne do zagrania, ale po dłuższym
ćwiczeniu na pewno wyjdzie, bo jak ktoś kiedyś
powiedział wszystko jest dla ludzi. Trzeba podciągnąc
o jeden ton i bardzo szybko zmienic strunę.
Ciekawym elementem są też dwa środkowe takty z
"No
Remorse":
(patrz Lick 5).
W "Seek&Destroy" jest kolejny kruczek:
(patrz Lick 6).
Jest to jedna z najlepszych solówek w jego wykonaniu.
Ale najciekawszym utworem jest "Phantom Lord",
gdzie
oprócz wyżej przedstawionych zagrywek, jest też
tapping. To bardzo prosty układ zagrany triolami:
(patrz Lick 7).
Druga płyta to już bardziej dojrzała muzyka, bo nie da
sie ukryć że slówki z KEA są bardzo proste w budowie,
tylko zagrane w oszałamiającym tempie sprawiają
niesamowite wrażenie. Ale tak sie wtedy grało:
wielokrotnie powtarzane motywy stanowiły całość
sloa.
Partie gitarowe są bardziej rozbudowane niż te z
poprzedniej płyty - jest wiele wstawek granych na
dwóch gitarach.
W "Creeping Death" (moim zdaniem najlepsze solo
Hammetta) solówka rozpoczyna się niezłym zjazdem
na
strunie E1 (jeszcze lepszy jest w S&D), który Kirk
często
wykorzystuje w swoich popisach:
(patrz Lick 8).
Poza tym jest tu tez rewelacyjny, zagrany triolami
ósemkowymi, motyw:
(patrz Lick 9).
Godny uwagi jest też fragment następny, poprzedzony
taktem łączącym te dwa motywy zagrany sweepem
(też
ósemkowe triole):
(patrz Lick 10).
Należy tu płynnie przesunąć rękę od struny G do E1
grająć równo dzwięki na poszczególnych strunach.
Ciekawy, ale trochę trudniejszy motyw grany techniką
sweep występuje w "The Call Of Ktulu":
(patrz Lick 11).
Dalej "Fade To Black". Chodzi o niemal końcowy
fragment ostatniej solówki (tuż przed ostrym
podciąganiem na 22 progu). Jest to osiem taktów
zawierające dwie bardzo ciekawe, melodyjne zagrywki:
(patrz Lick 12).
Kolejna płyta - "Master Of Puppets" - to nowa porcja
ciekawych zagrań. Tutaj mamy do czynienia z metalem
na najwyższym światowym poziomie. To już nie te
solówki, które można usłyszeć na KEA czy RTL -
finezyjne, gęsto zagrane motywy, często stosowana
wajcha (tremolo bar). Już na początku w "Battery"
pomoędzy I i II zwrotką jest świetny szybki łącznik:
(patrz Lick 13).
Nie sposób ominąć tutaj ustworu tytułowego (hymnu
wszystkich Metallifanów). Początek drugiego sola nie
powtarza się często, ale jest też wyśmienitym kąskiem
do opanowania (a zagrany dobrze robi niesamowite
wrażenie muzyczne i wizualne):
(patzr Lick 14).
W "Disposable Heroes" solówa kończy się
efektownym
podejściem staccato do XXII progu (grane troilami):
(patrz Lick 15).
Po raz trzeci mamy do czynienia ze sweepingiem w
"Lepper Messiah" (rzadko grany live, ale mimo
wszystko zajebisty):
(patrz Lick 16).
Trudny (częsta zmiana pozycji), ale efektowny pattern.
Dalej "Damage Inc.", a konkretnie XVI i XVII takt
solówki, gdzie występuje ciekawy podjazd w górę gryfu
na strunie H. W nieco innej formie można zauważyć
taką kombinację w "Whiplash" i "Battery":
(patrz Lick 17).
Trudność może polegać na wypuszczaniu struny
do zerowego progu - im wyżej tym większe
prowdopodobieństo, że odezwie się niechciana struna.
"...And Justice For All" - to jazda bez trzymanki -
największy popis techniczny (grupa poszła na maxa),
piosenki--giganty trwające po 7, 8 minut. Na tej płycie
każdy pokazał to co potrafi najlepiej (Larz
rozbudowane łomoty na bębnach, Jaymz znakomite
podkłady, Krk mistrzowsko zagrane solówki, a Jasun...
no cóż... basu prawie wogóle nie słychać).
Ciekawie rozpoczyna się solo do pierwszego utworu.
Piąty takt to świetne podejście po wielu dziwękach, ale
chyba proste do zagrania, bo nie trzeba często
zmieniać struny, co chwila jako odpoczynek pojawia
się
sekwencja HP:
(patrz Lick 18).
Na następnej płycie - "Metallica" - słychać już bardziej
ukierunkowany zespół (minimum formy - maksimum
treści). Również Krk odstawił kawał niezłej roboty, ale
już nie tak efekciarskiej jak poprzednio. Nie mniej
można znaleść kilka ciekawych, charakterystycznych
motywów.
W kawałku "The God That Failed" na koniec
słyszymy
to, co przewijało się praktycznie przez wszystnie płyty
Metallicy. Jest to chyba najsłynniejsza zagrywka Kirka i
dlatego zostawiłem ją na koniec. Pięć ostatnich
taktów
solówki przedstaia się tak:
(patrz Lick 19).
Powyższy materiał pochodzi ze strony
www.metallica.zone.pl (lub nowy adres www.overkill.pl)
Tempo: 160 BPM
Tracks: 1
Instruments:
Bars: 72
Lyric
Halls of justice painted green, money talkingPower wolves beset your door, hear them stalking
Soon you'll please their appetite, they devour
Hammer of justice crushes you, overpower
The ultimate in vanity
Exploiting their supremacy
I can't believe the things you say
I can't believe, I can't believe the price you pay
Nothing can save you
Justice is lost, justice is raped, justice is gone
Pulling your strings, justice is done
Seeking no truth, winning is all
Find it so grim, so true, so real
Apathy their stepping stone so unfeeling
Hidden deep animosity so deceiving
Through your eyes, their light burns hoping to find
Inquisition sinking you with prying minds
The ultimate in vanity
Exploiting their supremacy
I can't believe the things you say
I can't believe, I can't believe the price you pay
Nothing can save you
Justice is lost, justice is raped, justice is gone
Pulling your strings, justice is done
Seeking no truth, winning is all
Find it so grim, so true, so real
Lady Justice has been raped, truth assassin
Rolls of red tape seal your lips, now you're done in
Their money tips her scales again, make your deal
Just what is truth? I cannot tell, cannot feel
The ultimate in vanity
Exploiting their supremacy
I can't believe the things you say
I can't believe, I can't believe the price we pay
Nothing can save us
Justice is lost, justice is raped, justice is gone
Pulling your strings, justice is done
Seeking no truth, winning is all
Find it so grim, so true, so real
Seeking no truth, winning is all
Find it so grim, so true, so real